به جایی رسیده‌ایم که «ایرانی بودن» معادل «تاوان دادن» شده است.
امید به آینده؟ اندک؛
اعتماد اجتماعی؟ ضعیف؛
عدالت اجتماعی؟ بر باد رفته؛
آزادی اجتماعی؟ لنگ لنگان؛
شکاف طبقاتی؟ عمیق؛
آسیب‌های اجتماعی؟ فزاینده؛
سلامت روانی مردم؟ پریشان؛
ت و حکمرانی؟ دروغ؛
اقتصاد و اشتغال؟ ویران‌شده؛
و حال می‌توان اندوهگین و عاجزانه اعتراف کرد؛ اهل ایرانم، روزگارم خوب نیست.
مسعود زمانی مقدم
درباره این سایت